Yatağın kenarından sarkarken elim, Tanrı'ya doğru açılmış avucum. Yakarır gibi. Oysaki ben onun söylediği yalanların hiç birine inanmadım.
Çıplaklık için ayıp derler ya, işte ben hiç giyinmiyorum. Üşümedim hala.
Ve 'Banyo yapma geceleri' die korkuturlar, herşeye inat, ben hep geceleri temizleniyorum pisliklerimden. Görünmeyen eller taciz etmedi daha.
Ettiğim duaların hiç biri kabul olmadı. Fakat bak ben hala nefes alıyorum. Nefes al-nefes ver. Nefes al- nefes ver.
Ziyanı yok ben onun yalanlarına küçükken bile inanmadım. Zaten o da benimle asla konuşmadı.
Dramatik bile değil üstelik.
Trajik?
Belki de..
2 yorum:
trajedi iyidir.. ve suskunluğun vakti daha uzundur konuşma vaktinden... o yüzden bekle; konuşacaktır seninle..
bir kalp o kadar fazla kelime bilmez ;)
ama sen ne güzel getirmişin o kelimeleri yanyana yine :)
Yorum Gönder