23 Mart 2013 Cumartesi

Aklımda bir isim var

Yazacagım işte ben. Yazacagım ve sonra inkar edeceğim.
Yazacağım ve hiç kimse anlamayacak.
Anlaşılma ihtiyacım da yok zaten.
2*2=4 zaten.
Hiç bi zaman 5 olmadı.
Ama ben hep olmayan şeyler varmış gibi davrandım.
Zordu hayat. Kendime göre zordu.
En büyük derdim buydu.
Anlaşılmak istendim ya ben, ben kendimi anlatmadan biri tanısın istedim ya işte.
Olmadı.
Artık umudum yok dedim.
Kaybetme dediler.
Umut etmek neydi ki?
Pembe çerçeveli gözlüklerimi çıkardım ben çoktan. Zaten artık tümden yeşile döndüler.
Kimse de görmüyor üstelik. Göstermem ki ben kim olduğumu artık kimselere.
Nasıl göstereyim?
Laçka hayatlar, laçka dostlar, laçka sevgiler. Üstelik en başta ben laçka. Düzene uyum sağla.
Hepsinden bıktım artık.
Özgür olamıyorum, özgürce sevemiyorum.
Çünkü kimse özgürce sevemiyor artık, biliyorum.
Garantisi olmadan atamıyorum kendimi.
Ne kadar saçma. Bırakacaksın kendini. Sonra üzüleceksin ölesiye.
Eskiden böyle miydi?
Değildi.

Ben çok özledim. Ondan bu agresifliğim. Yine karşılıksız. Yine düşünceler. Gücüm yok.
Düşünmeye güc bulamamak. O kadar tükenmişim.
Önemli olan anları yaşıorum ben içimde. Ama sadece ben olarak. O yok. O olmasın. Olsa ne olur.
Tekrar tekrar. Parmaklarımın ucunda hissediyorum her saniye. Kendi kendime.
Gülümseyerek.
Ve hiç bir beklentim yok.
Olmayacakki çünkü ötesi.
Herkes yaralı.
Hem herkes birbirine düşman zaten.

Aklımda tek bir isim var özlediğini söyleyen.
Zaten dilin kemiği de yok.
Çoktan öğrenmiş olmam gerekirdi.
Öğrenemedim.

Aklımda tek bir isim var.
Keşke beni tanımak istese dediğim.
O kadar.