23 Nisan 2013 Salı

Ruhum hatalı

Ruhum hatalı.
Gülüşlerim hep aynı.
Kimler geldi kimler geçti?
Kimler zamanından çok sonra af diledi.
Ama hiç biri de kalmak istemedi.
Bir kaç dakikalığına bile yürümek istemedi kimse yanımda.
Oysaki ışıl ışıl simliydi yollar.
Ertelenen zaman değildi, zamandı hep erteleyen.
Neydi hata neydi bu seferki yük?
Cevaplarını biliyorumdum, fakat unutmak istedim.
Unutmak isteyen sadece bendim.
Tek başıma unutamadım.
Salamadım bu düşünceleri.
Temizlenemedim.
Düştüm ve kalkamadım.
Çok düştüm.
Çok kanadım.
Bir kaç çizikle kurtuldum sandım da yanıldım.
Ağlayamadım artık daha fazla.
Gözyaşlarıma ulaşamadım.
Düşüncelerimi susturamadım.
Hep güldüm, çok güldüm.
Ve daha çok güleceğim.
Bir tek yalnız kalınca duracağım.
Islak saçlarımı kurutmayıp, taramayacağım.
Ayaklarım üşüyecek belki ama ben çorap giymeyeceğim.
Kendime sarılan bir tek ben olacağım.
Işık bulamayacağım ben yollarımda.
Zaten adım da atmayacağım ışıksız yollara.
Sadece duracağım başında.
Sessiz sessiz.
Kimsenin mutluluk kaynağı olamayacağım.
Kimseye unutturamayacağım geçmişini.
Geçmişiyle başedemeyeceğim.
Benden büyük.
Ruhum hatalı ya, yaşadıklarım da hep hatalı olacak belki de.
Sonra isyan edeceğim.
İsyanlarım hep kendime.
Ademogluna kızmaktan çoktan vazgeçtim.
Çok sınandım, hep sınandım.
Sınavlar biter sandım.
Bitecekti sanki bir yerlerde.
Bir andı yakalanan ve sonra kaybolan.
Ben de sönüp kaybolacağım o an gibi.
İsmim, cismim, kokum, gülüşüm.
Hepsi birer birer kaybolacak.
Ruhum hatalı.
Ve ben hep daha aşağı
 

22 Nisan 2013 Pazartesi

Bulamadım

Diledim çok diledim.
Dileklerimi duyan olmadı.
Tekil olmayayım dedim.
Tekil kaldım.
Neydi çizilmiş yol, neydi yazılan?
Merak ettim.
Cevapları bulamadım.
Kimse yanıt olmadı.
Fallardan medet umdum da yoruldum.
Yorgunluğum gözlerimden okundu.
Yorgunluğuma şahit oldular da, benle beraber dinlenmediler.
Kimdi onlar?
Nasıl gördüler beni?
Nasıl yorumladılar ruhumu?
Mutlu düşüncelerimin depresyonuna katlandılar.
Bu gün bir arkadaşımı daha kendi zehrimle kirlettim.
Umutsuzluğum yoruyor herkesi. 
Umutsuzluğum tüketiyor nefeslerdeki oksijeni.
Umuttan yana inancım yokken zaman gülümsemekle geçiyor.
Zaman geçiyor ve liste kabarıyor.
Listeye yeni isimler ekleniyor da eksilen ben oluyorum.
Tamamlamıyorlar.
Doğru insan doğru zamanda gelmiyor artık hiç.
Bir yalnızlıklar kalıyor yanımda.
Ve ben o yalnızlıklarla yalnız kalmaya dayanamıyorum.
Neydi çizilmiş yol, neydi yazılan?
İsmi neydi, cismi neydi?
Buydu bütün boşlukları tamamlayacak olan cevap.
Bana görünmedi, ben bulamadım.

19 Nisan 2013 Cuma

Kadın

Yine sevilmedin kadin.
Daha sevilmedin.
İstedigin gibi daha sevemedin de ustelik.
Bu gece de merak edilmedin kadin.
Belki de kadin oldugun icindir.
Kadin olup kucuk bi kiz gibi sevilmek istedigin icindir.
Sus yine cok konustun.
Konusma kadin.
Sen sus ki, canin acimasin bi daha.
Aman sen sus.
Aman sen sevme.
Karsiligi yok ve olmayacak o duygularin.
Kapini tirmaliyor simdi o kedi.
Az biraz mirildaniyor.
Senin icin bunu yapacak tek varlik iste o kedi.
Bunu unutma kadin.
Yazma kadin.
Yazarsan yine anlamsizlasacak.
Yazarsan yine kimler kimler neler anlayacak.
Belli mi olur belki malzeme olursun yine dedikodu masalarina.
Umurunda mi kadin?
Uyan sen sabah kadin.
Aynada bir bak kendine.
Tak takistir sonra gulucukleri yuzune.
Sana gulmek cok yakisiyor kadin.
Ama sadece gulmek.
Cok iyi gizleniyorsun.
Aman gizlen kadin.
Kadin demek ayip kaciyor bu ulkede.
Aman kendine sakin ola öle deme kadin.
Sen en iyisi simdi yat uyu.
Kendini sacma hayallerle oyala kadin.
Saat kac olmus bak umurunda mi?
Sevilmekti tek derdin kadin, bi de taninmak.
Hep yanlis tanidilar seni kadin.
Ondandir bu hallerin.
Kendine fazla yuklenme kadin.
Yat uyu simdi sen.
Birazdan yine gun dogacak.
Birazdan o aynalar yine sana bakacak.
Sen kendini aman unutma kadin.

15 Nisan 2013 Pazartesi

Zaman aktı


Ben durdum ve zaman akmaya devam etti.
Düşündüm düşündüm, düşüncelerimin artık önemsiz olduğu noktaya kadar durmadım.
İşin içinden çıkamadım.
Sorular sorular.
Yine ünlem işaretlerinden soru işaretlerine geçiş yaptım.
Sonra sessiz kaldım.
Ben sessiz kaldım ya, geri kalan herkes konuştu.
Çok konuştu.
Bunaldım.
Sustuğum düşüncelerden yine kendime döndüm.
Kimseyle paylaşmasam dedim.
Sonra özledim.

Ben özledim ve zaman akmaya devam etti.