Ruhum hatalı.
Gülüşlerim hep aynı.
Kimler geldi kimler geçti?
Kimler zamanından çok sonra af diledi.
Ama hiç biri de kalmak istemedi.
Bir kaç dakikalığına bile yürümek istemedi kimse yanımda.
Oysaki ışıl ışıl simliydi yollar.
Ertelenen zaman değildi, zamandı hep erteleyen.
Neydi hata neydi bu seferki yük?
Cevaplarını biliyorumdum, fakat unutmak istedim.
Unutmak isteyen sadece bendim.
Tek başıma unutamadım.
Salamadım bu düşünceleri.
Temizlenemedim.
Düştüm ve kalkamadım.
Çok düştüm.
Çok kanadım.
Bir kaç çizikle kurtuldum sandım da yanıldım.
Ağlayamadım artık daha fazla.
Gözyaşlarıma ulaşamadım.
Düşüncelerimi susturamadım.
Hep güldüm, çok güldüm.
Ve daha çok güleceğim.
Bir tek yalnız kalınca duracağım.
Islak saçlarımı kurutmayıp, taramayacağım.
Ayaklarım üşüyecek belki ama ben çorap giymeyeceğim.
Kendime sarılan bir tek ben olacağım.
Işık bulamayacağım ben yollarımda.
Zaten adım da atmayacağım ışıksız yollara.
Sadece duracağım başında.
Sessiz sessiz.
Kimsenin mutluluk kaynağı olamayacağım.
Kimseye unutturamayacağım geçmişini.
Geçmişiyle başedemeyeceğim.
Benden büyük.
Ruhum hatalı ya, yaşadıklarım da hep hatalı olacak belki de.
Sonra isyan edeceğim.
İsyanlarım hep kendime.
Ademogluna kızmaktan çoktan vazgeçtim.
Çok sınandım, hep sınandım.
Sınavlar biter sandım.
Bitecekti sanki bir yerlerde.
Bir andı yakalanan ve sonra kaybolan.
Ben de sönüp kaybolacağım o an gibi.
İsmim, cismim, kokum, gülüşüm.
Hepsi birer birer kaybolacak.
Ruhum hatalı.
Ve ben hep daha aşağı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder