Insan Gibi

Ne cok ozlemisim yazi yazmayi.

Dunden beri yazdigim en son yaziyi okuyup duruyorum. Okudugum cumleler ve kelimeler hosuma gidiyor ustelik. Ben mi yazdim tum bunlari? Benden mi ciktilar?

Inanamiyorum.

Bir hayalim var. Daha o hayalle ilgili herhangi bir adimda atmadim ustelik. Beni taniyan herkes hayalgucume iltifatlar ederken ben keske hayalgucum daha guclu olsa diyorum. Her gun.

Hikayeler yazabilsem, kitaplar, romanlar yazabilsem. Hayalgucum o kadar kuvvetli olsa ki kendime ait bir dunya yaratsam. Bu Dunya cok yorucu, cok uzucu. Hep hayalkirikligina ugratiyor bir de.

Ama degil iste hayalgucum o kadar guclu, genis. Hep gelip bir noktada takiliyor hikayelerim. Devami gelmiyor. Devami olmadan yazilmaz o kitaplar. Olsun. Yazilmasindi.

Uzulmek bitmiyordu. Uzulecek hep bir seyler bulunuyordu. Hep karsiliksiz kaliyordu bazi hayaller. Asla gercek olmuyorlardi.

Hep yalandan.

Insan gibi.

Insan olmak agir geliyor bu aralar bana.

Bu Dunya cok bayat aslinda. Insanlar gibi. Sihir olsaydi mesela. Gercek olsaydi. Butun bunlar daha bir anlam kazanirdi. Ben gercekten Elf olsaydim mesela. Insan gibi hissetmedigim gibi insana da benzemeseydim. Sihir olsaydi, elfler olsaydi, vampirler hatta ve hatta ask olsaydi.

Ama olmuyordu iste.

Hep hayal kirikligi oluyordu.

Hep yalandan oluyordu.

Hep insan gibi oluyordu.

Hayati katlanabilir kilmak icin daha kendime ne gibi hedefler bulabilirim bilemedigim noktaya dogru suruklenirken ayni anda 2 zorlukla ugrasamadigimi farkediyorum.

Tek tek gelseler olacak ama.

Hep cifter cifter. Ya da daha cok.

Benim hayalgucum o kadarda guclu degil aslinda.

Hayalgucum guclu olsaydi, hayalettiklerim bir bir gercek olurdu.

Sihir olurdu mesela.

Guzel olurdu.

Sesler titremez, gozler dolmazdi mesela.

Gercekten olurdu.

Insan gibi ise asla olmazdi.