15 Şubat 2010 Pazartesi

312

Bir sayım var benim. Ben secmedim. Tutmadım bile içimden. Uğurludur belki. Daha uğurunu göremedim. Belki de gerçekten bakmadım görmek için. Uğurlu olduğunu düşünmek istiyorum, çünkü senelerdir peşimde o sayı benim. Eğer uğurlu sayım degilse, çok hastalıklı bir sayı. Gerçi uğurlu sayılar hep 0-10 arası olur normal insanlar için. Ruhu var sanki. Onun ruhu, benimkini takip ediyor. Hayatımı bir şekilde etkiliyor her karşıma çıktığında.

Sanki özel bir bağ var o sayıyla aramda. Hani bazı insanlar vardır insanlar için. Belirlidir o kişiler. En beklemediğin anda karşına çıkarlar. Bir his gelir önce, o gün sanki onu göreceksindir ama önemsemezsin. İnsanlar hislerine pek önem vermezler zaten. Sonra bir tesadüf eseri denk gelirsiniz. Benim için öyle bir insan yok. Bu sayı var sadece. Bazen okuduğum bir kitapta karşıma çıkıyor bazen bir filmde bazen de saate baktığımda o sayı orda. Benim için neyi temsil ettiğini çok merak ediyorum. Hani dile gelsin o sayı da benden ne istediğini açıklasın diye bekler oldum son zamanlarda.

Eskiden korkardım o sayıyı görünce etrafımda. Artık alıştım varlığına. Barıştım sayıyla. Benim sayım yaptım. Dedim 'Madem kurtulamıyorum senden. O zaman gel benim ol.' Küçük bir yavru köpek gibi. Hani sokakta yürürken, azıcık seversiniz o canlıyı. Sonra ne yapsanızda gitmez yanınızdan eve girene kadar. Sizinle yürür, sizinle koşar. Bu sayı da öyle işte gözlerimi ne kadar kapasamda, kirpiklerimin altından sızıp kendini göstermeyi başarıyor.

Galiba, sonunda deliriyorum. Evet evet kesin deliriyorum. Oturdum sayıyla konuşur oldum. Onu anlamaya çalışır oldum. Kendi kendime konuşmayı tercih ederdim. Kendimi anlamayı tercih ederdim. Değişik bir kılıkta geldi bu delilik bana.

Evet evet sonunda bu da oldu..Delirdim ben..Sayende 312..

Hiç yorum yok: