Gece oldu

Gece oldu evet. Normal insanlar için. Ben işten çıktığımda aydınlıktı hava. İçimde gecenin karası vardı. Yolculuğum bitmesin istedim. Sanki düşüncelerim bitecekmiş gibiydi yolun sonunda.
Dikkatimi dağıtırken ışık dolar gibiydi. Yalnız kalınca yine hallenmeler. İçten dışa doğru akan sıkıntı.
Yolumu buldum merak etme. Hakkıyla değil ama. Yine hileyle. Bu yolda her şey mübah. Olmalı en azından.
Sonra gelen mutluluk ve rahatlama. Sen bu kadar değişken olmak nedir bilir misin? Bir saniye önce ağlarken bir saniye sonra içinden kahkahalar yükselmesini.
Ben bilirim.
Ve yorulurum bazen. Değişkenliğimden. Bu kararlı gel-gitlerimden.
Çoğu kez yine sorunlarımı zaman çözüyor. Zamanla ufalıyor her şey. Sanki bir elinde eski çağlardan kalma bir kılıç, parçalıyor göz yaşlarının sebebini. Çok mistik oluyorum o zamanlarda.
Neydi, ne oldu? Sona mı yaklaştım yoksa? Başardım mı? Kendime göre asla başarılı olmayacağım. Hırslarım kendimi tüketmeye programlamış beni. Evet programlamış. Bir kelimeden bu kadar mı nefret edebilir bir insan? Ziyani yok, az sonra unuturum nefretimi.
Geceydi gündüzdü. Ne farkeder? Ben kendi saatime göre yaşıyorum. İçimde geceyse, imkanı yok o gözler açık kalmıyor. Ben bu gün öğle aramı uykuya verdim mesela. Ne rahattı o uyku. Açlığım bile sustu, düşüncelerimi susturmayı başarınca.
Hava karanlık, içimdeyse bir çoşku. Evet bu sefer gerçekten çok yaklaştım. Asla geçemeyeceğini düşündüğün bir boşluğa fake atmak gibi bir şey bu.
Neyse şimdilik bu kadar.
Hem gece oldu artık. Normal insanlar için.
Ben şimdilik bu saatte hala uyumamış olarak çok isyankarım. 5buçuk saat sonra kalkacağım. İçimdeki gün, ne başlamış ne de bitmiş olacak.
Bilir misin sen o duyguyu?